Lekker gewerkt p*k...

...was een van de motto's die we afgelopen dagen hebben gebruikt als er iets goed ging of juist als er iets goed fout ging. Nu zitten we in het dorpje voor Fort William, de tenten staan op de camping hier omdat er geen camping was in Fort William zelf. Technisch gezien zijn we dus binnen, maar morgen lopen we de laatste paar meter om onze stempel te halen, zonder rugzak, op onze gympen, op ons gemak. Maar de grootste afstand is achter de rug, dus hef ik hier in het restaurant even het glas en proost ik: "lekker gewerkt pik".
Normaal gesproken zou je zeggen dat de laatste kilometers de makkelijkste (of zoals Debby zou zeggen: "de kortste", waarop Alex zou reageren dat elke kilometer even lang is) zijn maar in dit geval was dat niet zo. We begonnen vanochtend met een pittige klim, gevolgd door een lang stuk tussen de bergen, kilometers lang konden we vooruit kijken, maar het ging moeilijk en was retezwaar. Elk klimmetje wat volgens onze reisgids een klein bultje was voelde alsof je de mount everest op moest rennen. Sheila heeft een blaar onder haar eelt (en blijft dat zeggen). Ghislaine zit helemaal onder de bulten van de Midge's en mijn poten voelen alsof er een tank overheen heeft gereden. Mijn eten staat klaar dus ik ga hangen! We did it!!